Hallo allemaal,

Via google kwam ik op dit forum, en het spijt me dat ik nu mijn eerste bericht ga gebruiken om eens flink te zeuren, maar ik kan nergens mij verhaal kwijt. Mocht je het niet willen lezen, of er niet op willen reageren, dat maakt niet. Ik vind het al fijn dat ik het nu even van mij af kan schrijven.

Ik ben een studente in de 20, ik werk naast mijn studie een dag in de week, ik heb een leuk, maar vol sociaal leven en ik ben (of misschien is 'was' nu een beter woord) avontuurlijk en leergierig ingesteld.

Ik heb van kinds af aan af en toe migraine-aanvallen gehad (nooit medicijnen voor gehad, was even liggen in een donker kamer, het gevoel hebben dat mijn hoofd uit elkaar barstte, even de maag ledigen en dan ging het wel). Met deze aanvallen heb ik kunnen leven. Voel ze vaak goed aankomen, en kan ze dan voorkomen door 2xparacetamol en 1xibuprofen te slikken en een klein dutje van 30 minuten te doen.

Maar waar ik heel erg mee zit, is een ander soort hoofdpijn. Hoofdpijn die er ongeveer altijd is en waarvan ik nu al twee jaar, intoenemende mate, last van heb. Altijd maar aan één kant, maar de kant kan wisselen. Soms kan ik er heel goed meeleven. Sociale dingen lukken vaak prima, studeren wordt al wat lastiger. Maar vaak is het zo storend, dat ik echt even rust moet pakken.

Ik ben nu een paar keer naar de huisarts geweest. Eerst naar mijn oude huisarts, die mij eerst uitlachtte, en zei dat 'iedereen wel eens hoofdpijn had en dat ik maar een paracetamolletje moest nemen' en toen ik voor de tweede keer kwam, mij doorverwees naar de fysiotherapie, want 'ik zou wel stress hebben door mijn studie waardoor mijn spieren vast zaten'. Fysiotherapeut kon dit niet bevestigen. (helaas, lag het maar aan 'stress', daar is tenminste wat aan te doen)

Huisarts nummer twee nam mij gelukkig wel heel serieus. Hoofdpijndagboek van een maand bijgehouden. Ze kwam uit op de diagnose 'chronsiche paroxismale hemicranie' (ik leg het uit als 'altijd hoofdpijn in aanvallen aan één kant'). Of ik mij hier in kon vinden? Ik weet het niet. Had niet het idee dat het echt aanvallen waren, maar meer dat er soms 'hoofdpijnvrije momenten' waren. De huisarts schreef mij indometacine (met een maagzuurbeschermer) voor.

Deze slik ik nu een maand.

En helaas, ik heb nog steeds hoofdpijn. Merk nauwelijks verschil. De scherpe randjes van de dagelijkse hoofdpijn zijn er af, maar in plaats daarvan ben ik zo moe. En lusteloos. En depressief. (ik wil het eigenlijk niet zo noemen, maar ik voel me echt rot. Ik vind niets meer leuk om te doen. Ik zit te wachten totdat de dagen voorbij gaan).
Volgende week ga ik weer naar de huisarts.

Ik zit hier mee, maar waar ik eigenlijk het allermeeste mee zit, is dat ik geen steun vanuit mijn omgeving krijg. Mijn moeder denkt dat ik mijn studie niet (meer) haal, omdat ik alleen maar aan het feesten ben. Mijn vrienden denken dat ik een mietje ben, omdat ik alle feestjes af zeg (simpelweg omdat ik óf hoofdpijn heb, óf te moe ben om te gaan, óf bang ben dat ik hoofdpijn krijg als ik op het feestje ben).
En soms, als ik dan eens over mijn 'kopzorgen' vertel, dan krijg ik ook niet de verwachtte reactie, want 'iedereen heeft hoofdpijn' of ik krijg goedbedoelde adviezen (die ik zelf allang had uitgeprobeerd).

Ik baal er zo van dat ik tegen zo veel onbegrip stuit in mijn omgeving. Het past niet binnen het plaatje van de succesvolle, sociale student, die ik altijd was, maar nu niet meer ben.
Het maakt mij nog verdrietiger.

Ik was altijd zo'n vrolijk meisje, en nu moet ik om het geringste al huilen. Dit zijn ook zeker dingen die ik volgende week met de huisarts zal delen. Maar ik moest het gewoon nu even ergens kwijt. En ik denk dat hier misschien wel mensen die hetzelfde doormaken of hebben doorgemaakt, en mij wel begrijpen.

Liefs,

(ik laat mijn naam nog even anoniem)

Wat je beschrijft is het lot wat veel hoofdpijnpatiënten treft.
Als je een vorm van hoofdpijn hebt die niet duidelijk te diagnostiseren en te behandelen is heb je meestal een lange weg vol onbegrip te gaan.
Naast je hoofdpijn beschrijf je ook dat er steeds meer sociale en psychologische problemen door ontstaan. Het lijkt mij verstandig om daar ook hulp voor te vragen.

Sterkte.

hoi, ik ben een 53-jarige vrouw en weet donders goed wat je meemaakt! Maar 1 advies lap die hele buitenwereld aan je laars en kies voor jezelf. als vrienden zo negatief reageren en je niet serieus nemen zijn het geen echte vrienden. Ik krijg juist heel veel steun van mijn vrienden en familie, als ik een aanval heb doen ze de boodschappen, laten mijn honden uit etc. en dat is wat wij als migraine patienten nodig hebben BEGRIP!!!!!!!. Jij bent nog zo jong, en inderdaad je wordt er gek van, het enige wat ik als troost kan zeggen is dat je niet alleen bent. Ik kamp ook al vanaf mijn puberteit met deze enge ziekte.

heel veel sterkte en groetjes van een lotgenoot.

Hoe gaat het nu, 1 jaar later , met je "ikwordgek" ?

grtz